![](logo_facebook.gif) ![](twitter-cadblog_web.gif) ![](Wordpress_logo_small.png) ![](youtube-logo(web).png)
Wydanie aktualne
![](CADblog_1_2015_dwnld.gif)
nr 1-2(19-20) 2015
dostępny w pdf, wydanie
flash
tutaj
Podręczniki,
publikacje tematyczne, wydawnictwa...
• e-Book
![](SolidEdgeST_e-Book_s(web).gif)
Bezpłatny podręcznik do Solid
Edge & ST
• e-Book
![](NX&ST_eBook_s(web).gif)
Bezpłatny podręcznik do NX & ST
Wydania
archiwalne
![](CADblogpl1(18)2014_miniatur.png)
numer 1(18) 2014
dostępny w pdf, wydanie
flash
tutaj
![](CADblogpl_nr_1(17)2013_sm.png)
numer 1(17)
2013
w pdf już
dostępny, wydanie flash
tutaj
![](CADblogpl_1(2012)_covsmall.gif)
numer 1(16) 2012
dostępny
w
archiwum
![](1(15)2011_cover_small_ok.gif)
numer 1(15) 2011
dostępny
w
archiwum
![](4(14)cov_small.gif)
numer 4(14) 2010
HD dostępny
w archiwum
![](CADblog_3(13)2010_cover_sma.gif)
numer 3(13) 2010
HD dostępny
w archiwum
![](CADblogpl_nr_2(12)2010small.gif)
numer 2(12) 2010
dostępny
w archiwum
![](okladka_1(11)2010_rgb_sm.gif)
numer 1(11) 2010 nareszcie dostępny
w archiwum
![](CADblogpl_9(10)2009_cover_web_small.jpg)
numer 9(10) 2009
już dostępny
w archiwum
![](CADblogpl_nr_8(9)_cover_web_small.jpg)
numer 8(9) 2009
już dostępny
w archiwum
![](CADblogpl_7(8)2009_cover_small.jpg)
Wydanie specjalne
numer 7(8) 2009
już dostępny
w archiwum
![](CADblogpl_nr_6(7)_cover_web.gif)
Numer 6(7) 2009
już dostępny
w archiwum
|
„(...) Nie istnieje jeden, idealny system CAD, zaspokajający
potrzeby wszystkich inżynierów.
Ale idealnym systemem jest ten, który usprawnia projektowanie
i pozwala nam nie tylko doskonalić się, ale także...
zaspokajać nasze potrzeby i realizować marzenia.”
zasłyszane...
Poniedziałek, 15.04.2013
r.
Tworzenie gniazd
formujących
NX & Formy wtryskowe
cz. 2
NX Mold Wizard jest
specjalistyczną aplikacją służącą do konstruowania form. Pod
pojęciem form kryje się szereg narzędzi, do których można
zaliczyć formy wtryskowe, odlewnicze, ciśnieniowe itd. W
poprzednim artykule zostały opisane narzędzia wspomagające
analizę wyrobu (link tutaj).
Po wykonaniu czynności z nią związanych przechodzimy do
projektowania gniazd formujących. Szereg zastosowanych
narzędzi pozwala na szybkie wygenerowanie powierzchni
podziału, a dzięki niej stempla i matrycy
Autor: Marcin Antosiewicz
Rozpoczynając pracę
z modelem postępujemy według ikon ułożonych na pasku Mold
Wizard. W pierwszej kolejności definiujemy przedrostek
dodawany do nazwy każdej części wczytanego szablonu (rys. 1a),
następnie skurcz (rys. 1b). Przedrostek ten zapobiega
zdublowaniu nazwy, która mogła być wykorzystana w innym
projekcie i pozwala przyporządkować odpowiedni numer formy.
![](1_gniazda(web).gif)
Rys. 1. Wczytywanie szablonu
Do środowiska NX
zostaje wczytane drzewo złożenia ze strukturą, która zapobiega
generowaniu błędów popełnianych przy jego ręcznym tworzeniu.
![](2_gniazda(web).gif)
Rys. 2. Wczytana struktura złożenia
Pozycjonowanie detalu
Mając
wczytaną strukturę należy spozycjonować model, co można
zrealizować na kilka sposobów. W pierwszej kolejności należy
ustawić wyrób na środku układu współrzędnych. Ważne jest, że
przemieszczana jest część, a nie układ współrzędnych. Program
automatycznie wyznacza gabaryt modelu i na przecięciu
przekątnych sześcianu ustawia układ (rys. 3).
![](3_gniazda(web).gif)
Rys. 3. Pozycjonowanie modelu na podstawie gabarytu
W kolejnym kroku –
za pomocą dynamicznego układu lub po przez wskazanie ścianki –
zostaje ustawiona wysokość, na której będzie znajdował się
podział. Podczas wskazywania ścianki użytkownik może
zablokować przemieszczenie na kierunku X i Y, dzięki czemu
położenie podziału zmienia się tylko w kierunku osi Z.
Definiowanie półfabrykatu pod wkłady (gniazda) formujące
Przed
przystąpieniem do tworzenia powierzchni podziału należy
określić bryłę, na podstawie której program wykona stempel i
matrycę. Występują dwa sposoby definiowania wkładu. Po
wybraniu polecenia program domyślnie oblicza gabaryt i
proponuje wielkość półfabrykatu (sposób wykorzystywany, gdy
wkłady będą sumowane z płytami w celu wykonania stempla i
matrycy z monolitu – rys. 4).
![](4_gniazda(web).gif)
Rys. 4. Automatyczny półfabrykat na podstawie gabarytu detalu
Drugi sposób to
zdefiniowanie bryły na podstawie parametrów ustawianych w
graficznym interfejsie. Dodatkowo wyświetlane jest okno z
legendą, określającą parametry do zmiany (rys. 5). Użytkownik
wykorzystując ten sposób tworzenia uzyskuje dwie bryły (TRUE,
FALSE). Pierwsza z nich stanowi rzeczywistą część wkładu,
natomiast druga to bryła odejmowana od płyt, zawierająca
niezbędne wyluzowania na kołnierzach i promieniach.
![](5_gniazda(web).gif)
Rys. 5. Definiowanie półfabrykatu pod wkłady formujące.
Utworzony półfabrykat jest automatycznie kopiowany do pliku ze
stemplem, matrycą i podziałem. Każda zmiana wykonywana na
półfabrykacie jest przenoszona na stempel i matrycę
Definiowanie podziału
Ostatnim
etapem tworzenia stempla i matrycy jest definiowanie
powierzchni podziału automatycznie przycinającej wkład matrycy
i stempla. Po wybraniu ikony podziału program otwiera plik, w
którym będzie on tworzony (użytkownik nie musi znać struktury
w drzewie złożenia). W pierwszej kolejności jest wykonywana
analiza określająca kierunki formowania (rys. 6).
![](6_gniazda(web).gif)
Rys. 6. Analiza modelu
Na podstawie
przyporządkowanych kolorów można rozpocząć zaślepianie miejsc,
w których występują przeformowania. Użytkownik wskazując jedną
z krawędzi decyduje, do jakich ścianek będzie tworzona
powierzchnia zamykająca.
W zależności od wybranych ścianek można uzyskać różne efekty
zaślepienia. Przy bardziej skomplikowanych zamknięciach
program tworzy szereg zgrupowanych operacji.
![](7_gniazda(web).gif)
Rys. 7. Automatyczne
zaślepienie wybrań i grupowanie utworzonych operacji
Jeżeli zaślepianie
powierzchnią nie powiodło się z automatu, można je ręcznie
utworzyć i wskazać jako powierzchnie podziału. Czasem zdarza
się, że dużo łatwiej jest wykonać zaślepienie bryłą. W takim
przypadku podczas sumowania bryły zaślepiającej jest ona
kopiowana do stempla lub matrycy, aby wypełnić brakujące
ścianki.
Po wykonaniu
zaślepień można przejść do tworzenia powierzchni podziału.
![](8_gniazda(web).gif)
Rys. 8. Automatyczne
tworzenie powierzchni podziału
Należy zwrócić
uwagę, że podczas modelowania podziału nie korzysta się ze
standardowych poleceń powierzchniowych. Wszystkie dostępne
narzędzia są zgrupowane w jednym poleceniu. Wskazując krawędź
dla powierzchni podziału, program wybiera optymalną strategię
jej tworzenia – użytkownik nie musi znać zasad modelowania
powierzchniowego. Po wykonaniu podziału można przejść do
utworzenia części stemplowej i matrycowej. W przypadku błędnie
zdefiniowanego podziału, uzyskujemy informacje o miejscu jego
występowania (rys. 9).
![](9_gniazda(web).gif)
Rys. 9. Wyświetlenie
błędów podziału
Podmiana modelu
W praktyce często
mamy do czynienia z gotową, wcześniej zaprojektowaną formą na
detal podobny do tego, jaki aktualnie mamy wykonać. NX
umożliwia szybką podmianę detalu i porównanie go z nowym.
Podczas podmiany uruchamia się menadżer porównania, dzięki
któremu szybko zlokalizujemy różnice. Tak naprawdę – można
dokonać podmiany na całkiem inny detal, byle o podobnych
gabarytach (sic!). Wszystkie powiazania są automatyczne
odświeżane. Ekran podczas porównania dzieli się na trzy okna
ze starym modelem, nowym, oraz nałożonymi detalami. Podmian
modelu pozwala zaoszczędzić do 50% czasu konstruowania.
![](10_gniazda(web).gif)
Rys. 10. Porównanie
modeli
Wymienione narzędzia
wspomagające tworzenie podziału stanowią niewielką cześć
możliwości systemu NX w tym zakresie.
W następnym artykule zostanie pokazany sposób wykorzystania
bazy części znormalizowanych i możliwości związane z jej
rozbudową.
Marcin Antosiewicz
Źródło:
www.nxcad.pl
|
powrót do CADblog.pl |
powrót do SolidEdgeblog.pl |
|
|